Ξεκίνησα να γράφω για αυτή την ταινία αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι θα κατέληγα με κανένα τρισέλιδο κείμενο, για αυτό αναφέρω γρήγορα-γρήγορα ότι μου έκανε εντύπωση για να μη πολυλογώ...
Σε σκηνοθεσία του Anurag Kashyap, και (υπέροχη) κινηματογράφηση του Rajeev Ravi, η ταινία γυρίστηκε με πολύ μικρό προϋπολογισμό και σχεδόν άγνωστο καστ, παρ'όλα αυτά κατάφερε να προβληθεί μέχρι και στο φεστιβάλ των Καννών. Με μια ιστορία που θυμίζει άλλες κλασσικές σάγκα οικογενειών γκάγκστερ του δυτικού κινηματογράφου, όπως "Ο Νονός", δίνει την δική της παραλλαγή, με πρωταγωνιστές τους φτωχοδιάβολους του ινδικού υπόκοσμου, και τις απελπισμένες τους προσπάθειες πρώτα να επιβιώσουν και έπειτα να ανέβουν την σκάλα της κοινωνικής καταξίωσης.
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω σε ταινία το θέμα του πολυσυζυγικού γάμου των μουσουλμάνων στην Ινδία, και μου άρεσε η ρεαλιστική αυτή "πινελιά". Ο τρόπος που μας παρουσιάζει τις δύο γυναίκες του πρωταγωνιστή, τους ισχυρούς χαρακτήρες τους, τις σχέσεις τους με το άλλο τους μισό αλλά και μεταξύ τους, είναι εντελώς γήινος και πιστευτός. Καμιά από τις δύο δεν είναι υπομονετική Πηνελόπη, σε καμιά δεν αρέσει ο ρόλος που τις βάζει η μοίρα να παίξουν, και μερικές σκηνές πραγματικά ξεχειλίζουν το μίσος και την απελπισία που κάθε άνθρωπος θα ένιωθε αν έμπλεκε σε μια τέτοια κατάσταση.
Η ταινία όμως έχει και χιούμορ, και το πιο πολύ γέλιο για μένα το έβγαλε η ενναλακτική ματιά στον κινηματογραφικό λαβ-στόρι. Όλοι ερωτεύονται, και μάλιστα βαθιά και παθιασμένα, αλλά τα τριαντάφυλλα και τα τοπία στην Ελβετία δεν έχουν θέση εδώ... Το μπολλυγουντιανό ρομάντζο αποδομείται, για να ανασυντεθεί, από τα ίδια συστατικά μέρη, σε κάτι άλλο, ολίγον τι τραγελαφικό. Η σεκάνς όπου ο Nawaz Siddiqui συναντά για πρώτη φορά την αγαπημένη του, είναι διαμάντι!
Θεός... τον λατρεύω, παίζει πάντα τέλεια...
Αυτό που σε παρασύρει όμως μέσα στο σύμπαν της ταινίας είναι η ατμόσφαιρά της, αυτή η αίσθηση της "ινδικότητας" που γίνεται απόλυτα πιστευτή έτσι όπως παρουσιάζεται: το χωριό με τις καλύβες, η μόλυνση του Μπενάρες, τα φαγητά, τα ρούχα, όλα δημιουργούν ένα πανόραμα της επαρχιακής Ινδίας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που προσπάθησε να δημιουργήσει και το Delhi-6, αλλά εδώ, λειτουργούν όλα με έναν πιο πειστικό τρόπο, σαν μέρος του σχεδίου του σκηνοθέτη, και όχι σαν τουριστική ατραξιόν του φιλμ. Σε αυτό βασικό ρόλο παίζει η κινηματογράφηση: κάθε πλάνο είναι στήμενο τόσο καλά, που η σύνθεση δίνει μια αίσθηση κλασσικού.
Οι προθέσεις μιας ταινίας για αυτά που θέλει να πει και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα στην οθόνη, πάντα με μπερδεύουν όταν είναι να αποφασίσω αν μου άρεσε τελικα η ταινία ή όχι. Μου συνέβη με το Κοκταίηλ (2012) αλλά το Delhi-6 (2009) ήταν μια πραγματική δοκιμασία... Σε σκηνοθεσία του RakeyshOmprakash Mehra, που μας έδωσε και το Rang de Basanti, πολύχρωμη μουσική του A. R. Rahman, ηθοποιούς που πιάνουν όλο το ιστορικό φάσμα του Μπολλυγουντ, από ζωντανούς θρύλους όπως η Waheeda Rehman, και αστέρες του σήμερα (Abhishek Bachchan και η πρωτοεμφανιζόμενη εδώ Sonam Kapoor), το Delhi-6 είναι σίγουρα μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες.
Η εικόνα παρουσιάζει γλαφυρά τα όνειρα της νεαρής Σόναμ για καριέρα στη Βομβάη!
Το στόρι ακολουθεί τον γεννημένο στην Αμερική Ρόσαν, στο ταξίδι του στην Ινδία, και στο Δελχί, μαζί με τη γιαγιά του, που είναι ετοιμοθάνατη και θέλει να πεθάνει στον τόπο της. Εκεί θα ανακαλύψει τις ινδικές ρίζες του αλλά μαζί με αυτές και την πόλη και τους ανθρώπους της. Το Delhi-6 είναι πάνω από όλα ένα κινηματογραφικό κολλάζ που αφορά μια πόλη: ένα κολλάζ των χαρακτήρων που τυπικά θα συναντήσεις, ένα κολλάζ των καταστάσεων και των γεγονότων της ζωής της πόλης και των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι: ο διεφθαρμένος μπάτσος, η παρίας που δεν την αγγίζει κανείς (στα φανερά...), η μικροαστική οικογένεια, ο χαζός, ο μουσουλμάνος δίπλα στον ινδουιστή. Και παράλληλα οι καταστάσεις που τους φέρνουν χαρά ή λύπη, σύγκρουση και συμφιλίωση: οι μπλοκαρισμένοι από γελάδες δρόμοι, ένας ανεπιθύμητος γάμος, ένας έρωτας και κυρίως, η κοινοτική βία (μεταφράζω από το communal violence).
Οι γυναίκες του Δελχί, σε όλες της φάσης της ζωής, σαν πίνακας του Καραβάτζιο...
Η ταινία σε κερδίζει όπως είπα, στις προθέσεις της. Ένα αραβούργημα, αισθητικά πολύ όμορφο, ανθρώπων, κτιρίων, μουσικής, που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδέσει τα μέρη του στο φόντο των βίαιων αναταραχών μεταξύ μουσουλμάνων και ινδουιστών, της ανοιχτής πληγής των καστών, και της περιορισμένης ελευθερίας των γυναικών, και να δώσει ταυτόχρονα μια ελπίδα, μια λύση σε όλη αυτή την αντίθεση. Δυστυχώς δεν τον βοηθά το σενάριο, που λες και το έχει μπλοκάρει γελάδα στο πρώτο μισό, και η αφελής και κάπως ρηχή, για τα γούστα μου, τελική λύση του δράματος.
Σε μια χρονιά που έδωσε περισσότερο κινηματογραφικό χρόνο και εύρος έκφρασης στις γυναίκες ηθοποιούς του ανδροκρατούμενου κατά τα άλλα, Μπόλλυγουντ, το "Κόκταιηλ" είναι μια ταινία που βασίζεται πάνω στις φιλοδοξίες και τις αμαρτίες γυναικών.
Να σημειώσω από την αρχή ότι η Ντιπίκα είναι καταπληκτική, η ταινία της ανήκει ολοκληρωτικά, είναι ο βασικός χαρακτήρας, που χάρη σε αυτήν και εξαιτίας της, ξετυλίγεται όλη η πλοκή. Κατά τη γνώμη μου, στην ομάδα των όμορφων και διάσημων, αυτή παίζει τους πιο ενδιαφέροντες και edgy χαρακτήρες στο Μπόλλυγουντ, χωρίς να γίνεται χυδαία ή να χάνει το γκλάμουρ της.
Η ομάδα πίσω από την ταινία είναι πολύ δυνατή: σκηνοθέτης ο ήδη βραβευμένος για το ντεμπούτο του Homi Adajania και σεναριογράφος ο Imtiaz Ali που μας έχει δώσει τα πολυαγαπημένα μου "Jab we met" και "Love Aaj Kal". Σε αυτόν μάλλον οφείλεται και η υπόγεια δυναμική του ρόλου της Ντιπίκα. Την παραγωγή έχει αναλάβει ο Σαϊφ (που γι' αυτό κράτησε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο...).
Το στόρι ξετυλίγεται κάπως έτσι: ο Γκάουταμ (Saif Ali Khan) είναι νιου-έιτζ ινδός κορτάκιας (άντε πάλι ρε Σαΐφ...), εμφανές από τις πρώτες κιόλας σκηνές στο αεροπλάνο καθώς ταξιδεύει για Λονδίνο. Η Μίρα (Diana Penty) είναι μια ντροπαλή, παραδοσιακή Ινδή, που φτάνει στο Λονδίνο να βρει τον άντρα της που τον παντρεύτηκε εξ αποστάσεως (μάλλον). Η Βερόνικα (Deepika Yeah! Padukone) είναι γόνος πλουσίων που περνά την ντόλτσε βίτα στη μεγαλούπολη, είναι χύμα και πολύ μοντέρνα. Θα βρεθούν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, όπου θα αναπτυχθεί ένα ερωτικό τρίγωνο, αρχικά μεταξύ της Βερόνικα και του Γκάουταμ, και έπειτα του Γκάουταμ και της Μίρα. Με τον ερχομό της μαμάς του Γκάουταμ από την Ινδία, τα πράγματα θα πάρουν μια πιο δραματική τροπή: η Βερόνικα δεν θέλει πια να παίζει το ρόλο του ασυγκράτητου πάρτυ-γκερλ, αλλά αυτόν της αφοσιωμένης ινδής νύφης! "Θα τα καταφέρει;" είναι το ερώτημα που μοιάζει να μας υποβάλλει ο σκηνοθέτης...
Φέυ! Το ζουμί της ταινίας δεν είναι εκεί... Αυτό που πραγματικά είναι διαφορετικό είναι ότι, αν και στην επιφάνεια ασχολείται με το τρίγωνο λοβ-στόρι της Μίρα, της Βερόνικα και του Γκαουτάμ, στην πραγματικότητα, η πιο σημαντική σχέση και αιτία της εξέλιξης της ιστορίας, είναι η φιλία των δύο κοριτσιών και το πώς διαχειρίζονται τα γκομενικά μεταξύ τους. Είναι μια ταινία γένους θηλυκού, όπου οι σχέσεις των γυναικών και όχι οι επιθυμίες του πρωταγωνιστή, είναι αυτές που καθορίζουν το στόρυ. Άλλη μία αυτή τη χρονιά μετά το Kahaani, Englih Vinglish, Aiyyaa, Raaz 3, κτλ. Επίσης είναι μια από τις σπάνιες εκείνες ταινίες που δεν μαλλιοτραβιούνται οι πρωταγωνίστριες για τον πρωταγωνιστή ή που στο τέλος η μία είναι σκύλα ή που πεθαίνει ή.... ή ... ή... άπειρα άλλα μισογυνιστικά που έχουν κατά καιρούς μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί οι σεναριογράφοι του Μπόλλυγουντ. Δηλαδή πρόκειται για μια ταινία που αντιμετωπίζει τις γυναίκες (αρκετά) σαν ώριμους χαρακτήρες.
Γι' αυτό (πιστεύω) η βασική επιθυμία και οι πραγματικοί λόγοι που ωθούν την Βερόνικα να κάνει ότι κάνει δεν είναι ο έρωτάς της για τον Γκάουταμ, όπως αφελώς θα πιστεύαμε αν βλέπαμε την ταινία σαν μια ακόμη κλισέ μπολυγουντιανή ρομαντική κομεντί.
Αντίθετα, ο έρωτας της Βερόνικα είναι η μαμά του Γκάουταμ, η Τζίτζι (Dimple Kapadia, σε ένα ρόλο-αστραπή, δυστυχώς...): μέχρι να τη γνωρίσει η Βερόνικα βλέπει εντελώς επιφανειακά τον Γκαουτάμ, όμως όταν γνωρίσει από κοντά την Τζίτζι, επιθυμεί αυτό που της έλειψε: μια αληθινή μαμά που να την προσέχει και να την συμβουλεύει. Έτσι λοιπόν αυτό που ερωτεύεται η Βερόνικα είναι η προβολή της φανταστικής, μελλοντικής της συμβίωσης με την οικογένεια του Γκάουταμ. Την βλέπουμε και προς το τέλος της ταινίας να δένεται και με τον θείο (Boman Irani) του Γκάουταμ, άλλη μια ένδειξη ότι αυτό που λείπει στην Βερόνικα πιο πολύ απ' όλα είναι μια νορμάλ οικογένεια και οι πραγματικές σχέσεις και όχι τόσο ο παραδοσιακός ινδικός γάμος.
Δύο είναι οι σκηνές που ξεχώρισα, και που νομίζω απέδωσε υπέροχα η Ντιπίκα:
Πρώτα, η σεκάνς στο κλαμπ, με την σταδιακή της κατάρευση , από την δήθεν κουλ μοντέρνα, στην μοναξιά και την απελπισία.
Και δεύτερη, ο παγωμένος καυγάς της με την Μίρα: εδώ πλέον φαίνεται το πληγωμένο ζώο που είναι στην πραγματικότητα και το που μπορεί να φτάσει η πίκρα της.
Η ντεκαντάνς Ντιπίκα μετράει...
... όπως και η πληγωμένη μπιτς Ντιπίκα.
Η απόδοση των ρόλων φυσικά είναι στα υπέρ της ταινίας, ειδικά της
Ντιπίκα που "ανάβει" την οθόνη και κάνει πιο ενδιαφέρουσες τις σκηνές
όπου εμφανίζεται. Ο ΣαΪφ θα μπορούσε να είναι λιγότερο καραγκιόζης, αλλά
σε μερικές σκηνές είναι πραγματικά αστείος. Για την Ντιάνα είναι η πρώτη της ταινία, οπότε δεν σχολιάζω.
Επίσης, στα συν της ταινίας είναι η ωραία κινηματογράφηση, όπως ταιριάζει σε μια
μπολλυγουντιανή υπερπαραγωγή, με έντονα, καθαρά χρώματα που δίνει
ανάλαφρο τόνο. Την έχει αναλάβει ο Anil Mehta,
που έχει βραβευτεί για την κινηματογράφηση του "Hum Dil De Chuke Sanam"
και έχει κάνει και άλλες πολύ γνωστές δουλειές όπως το "Lagaan", με πιο
πρόσφατο το "Jab Tak Hai Jaan". Ακόμα, πρέπει να σημειώσω ότι θέλω ΟΛΑ τα
ρούχα της ταινίας! Και να κάνω φίλη μου τη στυλίστρια της ταινίας!
Στα μείον της ταινίας είναι σίγουρα η εμπορικότητά της. Θα ήταν μια υπέροχη ίντυ ταινία νομίζω, αν δεν υποχρεωνόταν από το μποξ-όφις να παρουσιάσει κάποια πράματα με ορισμένο τρόπο ώστε να μην παραείναι βαριά για το ευρύ κοινό. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δώσει λίγο πιο πολύ χρόνο στο δέσιμο της Βερόνικα με την μαμά Τζίτζι και την Μίρα, αλλά ο σκηνοθέτης προτίμησε μια εκδρομή στο Κέιπ Τάουν... Γενικά, δεν υπάρχει ισοροπία σε αυτά που θέλει να πει η ταινία και σε αυτά που τελικά δείχνει και υπάρχουν πολλές τρύπες στο σενάριο, ειδικά στο πρώτο μισό. Αλλά στην τελική, ποιος θα ήθελε να δει μια ψυχαναλυτική ταινία με την υπέροχη Ντιπίκα σαν ένα στερημένο συναισθηματικά παιδί από οικογένεια και μια πραγματική φίλη; Μάλλον μόνο εγώ... οπότε οι συντελεστές προτίμησαν τον εύκολο και πιο πιασάρικο δρόμο της στερημένης Ντιπίκα από έναν πραγματικό γάμο, που είναι και πιο ευκολοχώνευτο από το ανδρικό κοινό. Και καλά έκαναν απ' ότι φαίνεται αφού η ταινία ήταν εμπορική επιτυχία.
Τέλος, το σάουντρακ, ήταν νομίζω από τα καλύτερα που άκουσα αυτή τη χρονιά. Συνθέτης, ο πολύς Pritam, που έχει γράψει τα τραγούδια για τα προσωπικά αγαπημένα μου "Dhoom 2" και "Dil Bole Hadippa!".
Τελικά στο youtube μπορείς να βρεις αληθινά διαμαντάκια. Έπεσα και γω πάνω σε ένα απ' αυτά χαζεύοντας βιντεάκια της Sridevi, μιας και με είχε πιάσει νοσταλγία για το σινέμα των 80's.
Η ταινία που είδα λέγετε Bhanjaran και μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο βίντεο παρακάτω. Δεν έχει υπότιτλους δυστυχώς, ούτε αγγλικούς, αλλά οι παλιές ταινίες είναι τόσο εκφραστικές, και τα σενάριά τους τόσο απλά, που δεν δυσκολεύεται κανείς πολύ για να καταλάβει τι συμβαίνει. Άσε που λατρεύω να παρακολουθώ παλιές ταινίες χωρίς υπότιτλους, σε άγνωστη γλώσσα! Έτσι, δίνεις όλη σου την προσοχή στη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις των προσώπων, και τον τρόπο που τραβάει η κάμερα, προσπαθώντας να καταλάβεις τι τρέχει και τι προσπαθεί να σου δείξει ο σκηνοθέτης μέσα από την εικόνα. Είναι πραγματική απόλαυση της κινηματογραφικής γλώσσας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα! Δοκιμάστε το!
Κύριο θέμα της ταινίας είναι η μετενσάρκωση δύο παλιών εραστών που είχε ατυχή κατάληξη ο έρωτάς τους, με σκοπό την επαννένωσή τους! Προσφιλές θέμα στις ινδικές ταινίες, έχω δει τουλάχιστον άλλες δύο, θυμηθείτε και το Om Shanti Om, είχε το ίδιο θέμα πάνω κάτω!
Ο Κουμάρ (Rishi Kapoor), γόνος πλούσιας αστικής οικογένειας, καθώς ταξιδεύει παρέα με τον αγαπημένο του σωφέρ, σταματάνε σε μια βρύση για νερό. Εκεί τον βλέπει ένας γέροντας και τον προσφωνεί ως Σούρατζ και επιμένει να του δείχνει κάτι τάφους. Ο Κουμάρ ακουμπάει τον ένα απ' αυτούς και τον χτυπά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Τρομαγμένος, προτιμά να φύγει από κείνο το μέρος χωρίς να ψάξει περαιτέρω το θέμα. Πίσω στο σπίτι του όμως, καθώς ζωγραφίζει το πορτραίτο της φίλης του (που οι γονείς του έχουν αποφασίσει ότι θα παντρευτεί), αναδύεται μια άλλη, άγνωστη μορφή στον καμβά! (Εννοείται η αρραβωνιαστικιά πρασινίζει απ'τη ζήλια...)
Μα ποια είναι αυτή η άγνωστη;
Ο Κουμάρ ζωγράφος
Ακόμα πιο περίεργα πράγματα όμως συμβαίνουν σε έναν καταυλισμό τσιγγάνων, όπου η κόρη του αρχηγού Ρέσμα (Sridevi) (η οποία μοιάζει καταπληκτικά με την κοπέλα του πίνακα του Κουμάρ), σε κάθε πανσέληνο, βλέπει φριχτά όνειρα με έναν δολοφονημένο άντρα, που την ξυπνούν βίαια.
Αμάν!
Ο σκηνοθέτης μας συστήνει τη Ρέσμα σε αυτό το τρισχαριτωμένο χορευτικό με τα υπέροχα κοστούμια της εποχής και όλη την λάμψη της αγαπημένης μου Sridevi!
Οι δυο νέοι (καλά, ο Rishi Kapoor δεν είναι και τόσο νέος...) συναντιούνται σε ένα πανηγύρι, ο Κουμάρ αναγνωρίζει την κοπέλα του πίνακα και η Ρέσμα τον άντρα στα όνειρά της και ερωτεύονται αμέσως. Το παρακάτω χορευτικό μας αφηγείται τα πρώτα λεπτά της συνάντησής τους και της αμοιβαίας έλξης τους!
Για καλή τύχη των δύο νέων, το καραβάνι της Ρέσμα έχει κατασκηνώσει για λίγες μέρες στην πόλη του Κουμάρ και έτσι η τύχη τους φέρνει πιο κοντά: το αυτοκίνητο της μαμάς του Κουμάρ λερώνει με λασπουριές την Ρέσμα κατά λάθος και έτσι την φέρνει στο σπίτι του για να αλλάξει. Εκεί συναντιούνται πάλι οι εραστές και σφραγίζουν το αμοιβαίο τους ενδιαφέρον, με τις ευλογίες της μαμάς, απ' οτι κατάλαβα.
Δυστυχώς όμως τα πράματα δεν κυλάνε ρόδινα για τους δυο ερωτευμένους, πώς θα μπορούσανε άλλωστε αφού είμαστε σε ινδική ταινία. Η Ρέσμα έχει έναν αγροίκο και άξεστο αρραβωνιαστικό που θέλει σώνει και ντε να την παντρευτεί, μάλλον γιατί είναι η κόρη του αρχηγού, και μην ξεχνάμε την ζηλιάρα αρραβωνιαστικιά του Κουμάρ, που της έχει υποσχεθεί ο μπαμπάς της ότι θα τους παντρέψει πάση θυσία!
Η Ρέσμα έτοιμη να σβουρίξει έναν ανανά στον αρραβωνιαστικό της
Η ζηλιάρα αρραβωνιαστικιά έτοιμη να σφάξει το πορτραίτο της Ρέσμα
Ο ζηλιάρης αρραβωνιαστικός έτοιμος να σφάξει την άπιστη Ρέσμα
Συνεχίζουν όμως τα περίεργα περιστατικά, και οι δύο νέοι, στην
προσπάθειά τους να μείνουν για λίγο μόνοι, πάνε στην εξοχή να χορέψουν
και να τραγουδίσουν, όπως μας αφηγείται αυτό το υπέροχο χορευτικό.
Πέφτουν όμως πάνω σε μια παράξενη αμμοθύελλα που τους φέρνει σε ένα
παλιό σπίτι. Εκεί, τους υποδέχεται ένας υπηρέτης που δεν μπορεί όμως να
μιλήσει, και τους δείχνει στον τοίχο ένα πορτραίτο που μοιάζει στη
Ρέσμα! Πάει να βρει τον αφέντη του, όμως όταν γυρνάνε μαζί, οι νεαροί
έχουν ήδη φύγει...
Αμμοθύελλα από το πουθενά!
Συμπεριφέρεται σαν να είναι δύο παλιοί του γνωστοί!
Άλλο ένα πορτραίτο της Ρέσμα, αγνώστου καλλιτέχνη
Ο γερούλης έπρεπε να βιαστεί λίγο παραπάνω...
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μπλέκονται στη μέση και τα σόγια, δλδ οι μπαμπάδες: ο μπαμπάς της Ρέσμα είναι εξοργισμένος γιατί ο Κουμάρ παίρνει την κόρη του και την τριγυρνάει με το αυτοκίνητο, ο μπαμπάς του Κουμάρ γιατί δεν μπορεί να παντρέψει το γιο του με την κόρη του φίλου του εξαιτίας μια τυχαίας τσιγγανοπούλας, ο μπαμπάς της απατημένης αρραβωνιαστικιάς και του αρραβωνιαστικού... και γω δεν ξέρω γιατί (δεν έχει και υπότιτλους είπαμε!) αλλά δεν έχει και τόσο σημασία!
Μαλλιά κουβάρια!
Το αποτέλεσμα είναι να βρεθεί η Ρέσμα σε κατ'οίκον περιορισμό (ή κατα σκηνήν θα λέγαμε) και ο Κουμάρ να την ψάχνει απεγνωσμένα. Όταν την βρίσκει, καταστρώνει ένα υποχθόνιο σχέδιο για να μπορέσει να βρεθεί κοντά της: εντοπίζοντας έναν περιπλανώμενο μάγο που πάει προς τον καταυλισμό των τσιγγάνων, τον ποτίζει με ένα μαγικό χόρτο (αχέμ, αχέμ), του κλέβει τα ρούχα και υποδυόμενος αυτός τον μάγο και ο πιστός του σωφέρ τον παρατρεχάμενό του, μπαίνουν στον καταυλισμό και στη σκηνή της Ρέσμα!
Ο εντοπισμός του θύματος
Όχι στα ναρκωτικά, ειδικά από αγνώστους!
Στην αρχή δεν τον καταλαβαίνει και αρχίζουν τα μπουνίδια. Έχει πολλά νεύρα η Ρέσμα...
Η χαρά τους όμως δεν θα κρατήσει για πολύ, αφού ο ναρκωμανής μάγος συνέρχεται από το χόρτο και φτάνει στον καταυλισμό! Εκεί ξεσκεπάζει τον Κουμάρ και αρχίζει πάλι το ξύλο, αφού όμως έχουμε απολάυσει ένα ακόμη χορευτικό σε ένα ακόμη πανηγύρι! Η Sridevi εδώ είναι υπέροχη, με ένα κοστούμι που θυμίζει "Βασίλισσα της νύχτας"!
Προσπαθώντας να ξεφύγουν, φτάνουν πάλι στο παλιό σπίτι με τον γεράκο και το πορτραίτο, και φυσικά τους ακολουθούν οι διώκτες τους μέχρι εκεί.
Έφτασε όμως η ώρα της απολύτρωσης και της δικαίωσης: ο γεράκος αφηγείται στο μανιασμένο όχλο που τους καταδιώκει (μπαμπάδες, αρραβωνιστικοί, άλλοι τσιγγάνοι και λοιποί) την ιστορία της κόρης του, Ντέβι, που χωρίστηκε βίαια από τον αγαπημένο της Σούρατζ εξαιτίας του. Οι διώκτες, παίρνουν επιτέλους το μάθημά τους, επικρατεί η κοινή λογική και οι δύο νέοι μπορούν να είναι επιτέλους μαζί! Η ταινία τελειώνει λίγο απότομα, αλλά μας αποζημιώνει αυτό το καταπληκτικό τραγουδάκι!
Τι αξίζει στην ταινία; Η Sridevi και τα κοστούμια της: η εικόνα είναι γεμάτη από χρώματα, πέρλες και παγιέτες. Τα χορευτικά της: είναι πάντα στα συν μιας ταινίας, και αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση.
Τι δεν αξίζει; Το σενάριο, παρόλο που αναπτύσει ένα απ'τα αγαπημένα μου θέματα, μπορούσε να είναι και καλύτερο, και να επικεντρωνόταν πχ, περισσότερο στην σχέση των παλιών εραστών και στο τι τους δένει με τους σύγχρονους. Η σκηνοθεσία: θα μπορούσε να είναι πιο ατμοσφαιρική, αφού ασχολείται και με ένα spooky θέμα, όπως η μετενσάρκωση.
Αλλά, αν κάποιος έχει την υπομονή να παρακάμψει τη δυσκολία των υποτίτλων, σίγουρα θα τον ανταμείψει αυτό το ταξίδι πίσω στο παρελθόν της ινδικής κινηματογράφησης!
Είπαμε, μου αρέσουν οι ταινίες δράσης αλλά αυτή δοκίμασε τα όριά μου...
Με λίγα λόγια, η ταινία είναι αυτό που λέμε "δεν παλεύεται", από σεναριακής απόψεως τουλάχιστον! Για να την παρακολουθήσω, βασικά έσβησα το κομμάτι του εγκεφάλου μου που επεξεργάζεται την λογική...
Το στόρυ πάει κάπως έτσι: εργαζόμενος τσίρκου είναι ο μακρινός
απόγονος ενός ταμιλιανού σοφού-γιατρού-δασκάλου πολεμικών τεχνών, που
είχε ταξιδέψει στην Κίνα για να σώσει τους κατοίκους εκεί από μια
θανατηφόρα ασθένεια. Τώρα όμως οι αχάριστοι Κινέζοι στέλνουν έναν δικό
τους κατάσκοπο για να τους εξολοθρεύσει (ποτέ δεν μας δίνει έναν
πειστικό λόγο...)! Ευτυχώς όμως για τους ταμιλιανούς μια λαμπρή τους
επιστημόνισσα γενετικής βρίσκει τον απόγονο του σοφού στο τσίρκο, τον
μεταλλάσει γενετικά, αυτός ξαναθυμάται όλη τη σοφία του σοφού του
προγόνου και χαλάει τα σχέδια των μοχθηρών κινέζων και των συνεργατών
τους!
Το βασικό μειονέκτημά της είναι οι σκοποί της: αυτό που με ενόχλησε ήταν το μπέρδεμα ιστορίας και επιστήμης, με το διδακτικό τέλος, έτσι ώστε να απευθυνθεί στα σύγχρονα κόμπλεξ των ταμιλιανών με σκοπό να τους κάνει να νιώσουν καλύτερα, χωρίς όμως να αναλύει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σαν κοινότητα, ούτε δίνει λύσεις. Μόνο κάνει μια εξίσωση του στυλ: οι πρόγονοί μας ήταν ένδοξοι = άρα είμαστε και μεις αφού έχουμε τα γονίδιά τους... Αλλά πρέπει να την παρακολουθήσετε για να καταλάβετε τι εννοώ ακριβώς.
Μπόλικη δόση από τοπικιστική υπερηφάνια, συνδυασμένη με αρχαία ιστορία και ανυπόστατη επιστήμη μας δίνουν αυτό το... μιξ. Οι σεκάνς όπου η νεαρή επιστήμων εξηγεί την επιστημονική βάση αυτής της απιθανότητας, απλά δεν υπάρχουν. Δείτε το για να το πιστέψετε!
Χάιλάιτ: ο κινέζος κατάσκοπος, ένας wanna-be "Τερμινέιτορ", που βαράει, σκοτώνει και ελέγχει το μυαλό τον αντιπάλων του!
Πάντως, εντάξει, δεν είναι και τελείως χάλια η ταινία. Τουλάχιστόν εγώ, σε κάποια σημεία την απόλαυσα: έχει ωραία φωτογραφία και έχει γυρίσματα σε εξωτικές τοποθεσίες. Επίσης έχει κάνει μια προσπάθεια στα ειδικά εφέ, απλώς δεν της... βγήκε.
Τα τραγούδια τουλάχιστον είναι ωραία με καλή κινηματογράφηση:
Ωραία δεν ήταν; Ειδικά το δεύτερο... Φανταστική παραλία!
Αν τη δει κανείς, ας μου πει τη γνώμη του γιατί είμαι περίεργη...
:D
Μόλις διάβασα την κριτική του Taran Ardash στο Bollywood Hungama για την ταινία "Tezz", μία ταινία που την περιμένω πως και πως, και έχω ενθουσιαστεί! Μου διπλασίασε την όρεξη!
Γενικά με τις ταινίες δράσης δεν τα πάω καθόλου καλά, αλλά ... το πράμα αντιστρέφεται όταν μιλάμε για ταινίες δράσης Bollywood: τις λατρεύω! Παραδείγματα:
Όλες οι ταινίες δράσης του Salman Khan: τις έχω απολαύσει όλες ανεξαιρέτως, παρότι μισώ τον Salman, μόνο στις ταινίες δράσης τον ανέχομαι, νομίζω ότι είναι το είδος που του πάει γάντι. Βλέπε: Wanted, Ready, Dabbang
Dhoom, Dhoom 2, Race, Game, Players κτλ κτλ όλες δλδ οι ταινίες δράσης που έχει παίξει ο Abhishek Bachchan (άλλη μια αγάπη...)
Ακόμα και η πιο χαζομάρα να είναι, τα stunts να είναι τόσο εξωφρενικά
που χλωμιάζουν τον Τσακ Νόρις, το σενάριο να μοιάζει γραμμένο από
σχιζοφρενή και η πρωταγωνίστρια τόσο άσχετη σαν ρόλος, όσο μια αλεπού
στο παζάρι,κάτι θα βρω να μου αρέσει!
Βέβαια δεν φαίνεται να είναι αυτή η περίπτωση με το Tezz, οπότε ακόμη καλύτερα. Γιατί λοιπόν ανυπομονώ; Καταρχάς μου αρέσει ο Ajay Devgan πολύ σαν ηθοποιός, και βλέπω πάντα τις ταινίες του (το Singham πχ το έχω δει άπειρες φορές). Επίσης μου αρέσει πολύ σαν ζευγάρι με την Κangna Ranaut (βλέπε "Once upon a time in Mumbai"). Ακόμη, μου άρεσε πολύ η Kangna στο "Game", αυτό το σοβαρό στυλάκι της, κάτι μου έκανε. Οπότε, ο συνδυασμός α) ταινία δράσης με β) τον Ajay Devgan γ) και την Kangna Ranaut στην ίδια ταινία, είναι νομίζω αρκετός!
Α! και ξέχασα το τελευταίο συστατικό! Ο αγαπημένος μου Anil Kapoor! Είμαι τρελή φαν, και όποιος τον έχει δει στα μεγαλεία του, τέλη των 80's - αρχές των 90's, σε ταινίες όπως το "Tezaab" και το "Mr India", ξέρει τι εννοώ... Αλλά και σε ταινίες δράσης λέει πολλά, όπως στο προαναφερθέν Race, που ήταν απλά ξεκαρδιστικός.
Ο Anil Kapoor στα νιάτα του, με το αμίμητο 80's στυλ, και το μαλλί κοκόρι. Αγάαααπη!
Ελπίζω λοιπόν να το δούμε και μεις εδώ στην Ελλαδίτσα, με ελληνικούς
υπότιτλους (χάρις στα παιδιά εκεί στο bollywood-home και στο
bollywood-in-greece!) σύντομα!
Enjoy!
Μια τέτοια βροχερή και καταθλιπτική μέρα, τι άλλο μπορείς να κάνεις εκτός του να βλέπεις Bollywood; Ή τουλάχιστον να γράφεις για αυτό; Ελπίζω με την καλή διάθεση που θα μου δημιουργήσει αυτό το ποστ, να διαλυθούν και τα σύννεφα πάνω απ' την πόλη.
Σήμερα θα ασχοληθώ με μια ταινία που την έχω δει ήδη δύο φορές, και μάλλον θα την δω και περισσότερες... γιατί είναι τρισχαριτωμένη!
η περιπέτεια προϋποθέτει όπλα πάντα...
Η Μίνι (Genelia D'Souza) είναι μια κακομαθημένη αλλά περιπετειώδης κόρη πλούσιου αφεντικού ricksaw και ο Βιρέν (Ritesh Deshmukh) το αντίθετό της... φιλότιμος και φτωχός οδηγός ricksaw, που απασχολείται στη επιχείρηση του μπαμπά της.
Οι δρόμοι τους θα συναντηθούν όταν ο πατερούλης, μη έχοντας κανέναν ενδιασμό στην "κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας", κάνει πράξη το εξαετές όνειρο του Viren, αλλά.... για τον ίδιο: αγοράζει αυτοκίνητα στη θέση των ricksaw! Δυστυχώς για τον Βιρέν, εκτός από την απώλεια της ιδέας του, χάνονται και τα χρήματα που είχε με τόσο κόπο μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια, αφού τα είχε φυλάξει κάτω από το κάθισμα του ricksaw του, και τώρα, όπως και τα υπόλοιπα ricksaw, βρίσκεται σε μια μάντρα... ανακύκλωσης!
ευτυχισμένος αφού έχει κλέψει την ιδέα...
Απελπισμένος, δεν ξέρει τι να κάνει, και το ρίχνει στο ποτό. Δυστυχώς ούτε αυτό τον βοηθάει σε τίποτα, αφού στην απόπειρά του να απειλήσει το αφεντικό στο ίδιο του το σπίτι, καταλήγει να τον απαγάγει... η κόρη του!
άσπρο πάτο!
Η Μίνι θέλοντας να ξεφύγει από έναν γάμο που δεν της αρέσει, βρίσκει το τέλειο θύμα στο πρόσωπο του μεθυσμένου Βιρέν και τον εκμεταλεύεται για τους δικούς της σκοπούς. Ζητάνε λύτρα από τον πατέρα της (ένα εκατομύριο ρουπίες, τα 60 χιλιάρικα για τον Βιρέν, τα υπόλοιπα δικά της), γράφοντας ένα γράμμα με αίμα (του Βιρέν) και περνάνε τον υπόλοιπο χρόνο τους σε ένα εγκαταλελειμένο αλλά τελευταίας μόδας, σπίτι.
Όλα πάνε κατευχήν, μέχρι που έρχεται η στιγμή να εισπράξουν τα λύτρα. Και τότε... τους απαγάγει κάποιος άλλος!
μέσα στο τσουβάλι
Τους φέρνουν στο λημέρι του απαγωγέα, φόβου και τρόμου της περιοχής, τον διάσημο Τσοουντάρι (Om Puri).
Όχι και άσχημο για λημέρι, έ;
Αλλά η έκπληξη δεν τελειώνει εδώ, αφού ο περιβόητος Τσοουντάρι είναι στη πραγματικότητα ο μπαμπάς του Βιρέν!
μπαμπάκα;
Ο Βιρέν προσπάθησε να ακολουθήσει τον δικό του επαγγελματικό δρόμο σαν ταπεινός οδηγός, μακριά από τον ήδη πετυχημένο απαγωγέα μπαμπά του, κάτι που ο Τσοουντάρι, δεν του έχει συγχωρέσει ακόμα. Φαίνεται όμως ότι στο πρόσωπο της Μίνι θα βρει τον συνεχιστή του δημοφιλούς και τόσου επιτυχημένου αυτού επαγγέλματος: η ομιλητική δεσμώτης του, τον βοηθάει να οργανώσει την επιχείρηση καλύτερα, παίρνει ενεργό ρόλο στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και έχει ιδέες και για την εξοικονόμηση πόρων. Για αυτό και η τιμή για την απελευθέρωσή της ανεβαίνει διαρκώς.
το προσωπικό γυμνάζεται
υψηλοί στόχοι...
Ε, δε θα πω και τι γίνεται στο τέλος! Αν και μάλον το αντιλαμβανόμαστε όλοι...
Τι μου άρεσε:
Τα ρούχα της Genelia! Μα γιατί να μην έχουμε τέτοια μόδα εδώ πέραααα;;;
και για του λόγου το αληθές, ορίστε, δείτε και θαυμάστε συνολάκια:
τα θέλω όλααα!
Το σενάριο είχε προτότυπες ιδέες, ανατροπές και οι χαρακτήρες σου έβγαζαν αυτό το γλυκούτσικο και διασκεδαστικό ταυτόχρονα.
Τα τραγούδια, και τα ανεβασιάρικα, και οι μπαλάντες
Η Genelia και ο Ritesh σαν ζευγάρι έχουν φοβερή χημεία επί της οθόνης!
Τι δε μου άρεσε:
Αν και σαν ιστορία είχε πρωτότυπα στοιχεία, δε μου φάνηκε ότι ο σκηνοθέτης τα αξιοποίησε δεόντως: πολλές φορές φαινότανε σαν να γύριζαν τη σκηνή χωρίς όρεξη, το τέλος δε, ήταν λες και το κάνανε από αγγαρεία, καθόλου πρωτότυπο σε αναλογία με τις τόσο πρωτότυπες καταστάσεις συνολικά στην ταινία. Σαν να έλειπε το στοιχείο της έκπληξης.
Εκτός από αυτό, αλ εντ αλ, η ταινία αξίζει, ειδικά για το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, και η Genelia είναι και πάλι τρισχαριτωμένη και καταπληκτική! Enjoy!
