Coktail

Σε μια χρονιά που έδωσε περισσότερο κινηματογραφικό χρόνο και εύρος έκφρασης στις γυναίκες ηθοποιούς του ανδροκρατούμενου κατά τα άλλα, Μπόλλυγουντ, το "Κόκταιηλ" είναι μια ταινία που βασίζεται πάνω στις φιλοδοξίες και τις αμαρτίες γυναικών.

Να σημειώσω από την αρχή ότι η Ντιπίκα είναι καταπληκτική, η ταινία της ανήκει ολοκληρωτικά, είναι ο βασικός χαρακτήρας, που χάρη σε αυτήν και εξαιτίας της, ξετυλίγεται όλη η πλοκή. Κατά τη γνώμη μου, στην ομάδα των όμορφων και διάσημων, αυτή παίζει τους πιο ενδιαφέροντες και edgy χαρακτήρες στο Μπόλλυγουντ, χωρίς να γίνεται χυδαία ή να χάνει το γκλάμουρ της.

Η ομάδα πίσω από την ταινία είναι πολύ δυνατή: σκηνοθέτης ο ήδη βραβευμένος για το ντεμπούτο του Homi Adajania και σεναριογράφος ο Imtiaz Ali που μας έχει δώσει τα πολυαγαπημένα μου "Jab we met" και "Love Aaj Kal". Σε αυτόν μάλλον οφείλεται και η υπόγεια δυναμική του ρόλου της Ντιπίκα. Την παραγωγή έχει αναλάβει ο Σαϊφ (που γι' αυτό κράτησε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο...). 

Το στόρι ξετυλίγεται κάπως έτσι: ο Γκάουταμ (Saif Ali Khan) είναι νιου-έιτζ ινδός κορτάκιας (άντε πάλι ρε Σαΐφ...), εμφανές από τις πρώτες κιόλας σκηνές στο αεροπλάνο καθώς ταξιδεύει για Λονδίνο. Η Μίρα (Diana Penty) είναι μια ντροπαλή, παραδοσιακή Ινδή, που φτάνει στο Λονδίνο να βρει τον άντρα της που τον παντρεύτηκε εξ αποστάσεως (μάλλον). Η Βερόνικα (Deepika Yeah! Padukone) είναι γόνος πλουσίων που περνά την  ντόλτσε βίτα στη μεγαλούπολη, είναι χύμα και πολύ μοντέρνα. Θα βρεθούν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, όπου θα αναπτυχθεί ένα ερωτικό τρίγωνο, αρχικά μεταξύ της Βερόνικα και του Γκάουταμ, και έπειτα του Γκάουταμ και της Μίρα. Με τον ερχομό της μαμάς του Γκάουταμ από την Ινδία, τα πράγματα θα πάρουν μια πιο δραματική τροπή:  η Βερόνικα δεν θέλει πια να παίζει το ρόλο του ασυγκράτητου πάρτυ-γκερλ, αλλά αυτόν της αφοσιωμένης ινδής νύφης! "Θα τα καταφέρει;" είναι το ερώτημα που μοιάζει να μας υποβάλλει ο σκηνοθέτης...

Φέυ! Το ζουμί της ταινίας δεν είναι εκεί... Αυτό που πραγματικά είναι διαφορετικό είναι ότι, αν και στην επιφάνεια ασχολείται με το τρίγωνο λοβ-στόρι της Μίρα, της Βερόνικα και του Γκαουτάμ, στην πραγματικότητα, η πιο σημαντική σχέση και αιτία της εξέλιξης της ιστορίας, είναι η φιλία των δύο κοριτσιών και το πώς διαχειρίζονται τα γκομενικά μεταξύ τους. Είναι μια ταινία γένους θηλυκού, όπου οι σχέσεις των γυναικών και όχι οι επιθυμίες του πρωταγωνιστή, είναι αυτές που καθορίζουν το στόρυ. Άλλη μία αυτή τη χρονιά μετά το Kahaani, Englih Vinglish, Aiyyaa, Raaz 3, κτλ. Επίσης είναι μια από τις σπάνιες εκείνες ταινίες που δεν μαλλιοτραβιούνται οι πρωταγωνίστριες για τον πρωταγωνιστή ή που στο τέλος η μία είναι σκύλα ή που πεθαίνει ή.... ή ... ή... άπειρα άλλα μισογυνιστικά που έχουν κατά καιρούς μεταφέρει στο κινηματογραφικό πανί οι σεναριογράφοι του Μπόλλυγουντ. Δηλαδή πρόκειται για μια ταινία που αντιμετωπίζει τις γυναίκες (αρκετά) σαν ώριμους χαρακτήρες.

Γι' αυτό (πιστεύω) η βασική επιθυμία και οι πραγματικοί λόγοι που ωθούν την Βερόνικα να κάνει ότι κάνει δεν είναι ο έρωτάς της για τον Γκάουταμ, όπως αφελώς θα πιστεύαμε αν βλέπαμε την ταινία σαν μια ακόμη κλισέ μπολυγουντιανή ρομαντική κομεντί. 

Αντίθετα, ο έρωτας της Βερόνικα είναι η μαμά του Γκάουταμ, η Τζίτζι (Dimple Kapadia, σε ένα ρόλο-αστραπή, δυστυχώς...): μέχρι να τη γνωρίσει η Βερόνικα βλέπει εντελώς επιφανειακά τον Γκαουτάμ, όμως όταν γνωρίσει από κοντά την Τζίτζι, επιθυμεί αυτό που της έλειψε: μια αληθινή μαμά που να την προσέχει και να την συμβουλεύει. Έτσι λοιπόν αυτό που ερωτεύεται η Βερόνικα είναι η προβολή της φανταστικής, μελλοντικής της συμβίωσης με την οικογένεια του Γκάουταμ. Την βλέπουμε και προς το τέλος της ταινίας να δένεται και με τον θείο (Boman Irani) του Γκάουταμ, άλλη μια ένδειξη ότι αυτό που λείπει στην Βερόνικα πιο πολύ απ' όλα είναι μια νορμάλ οικογένεια και οι πραγματικές σχέσεις και όχι τόσο ο παραδοσιακός ινδικός γάμος.

Δύο είναι οι σκηνές που ξεχώρισα, και που νομίζω απέδωσε υπέροχα η Ντιπίκα:
Πρώτα, η σεκάνς στο κλαμπ, με την σταδιακή της κατάρευση , από την δήθεν κουλ μοντέρνα, στην μοναξιά και την απελπισία.
Και δεύτερη, ο παγωμένος καυγάς της με την Μίρα: εδώ πλέον φαίνεται το πληγωμένο ζώο που είναι στην πραγματικότητα και το που μπορεί να φτάσει η πίκρα της.

Η ντεκαντάνς Ντιπίκα μετράει...

... όπως και η πληγωμένη μπιτς Ντιπίκα.

Η απόδοση των ρόλων φυσικά είναι στα υπέρ της ταινίας, ειδικά της Ντιπίκα που "ανάβει" την οθόνη και κάνει πιο ενδιαφέρουσες τις σκηνές όπου εμφανίζεται. Ο ΣαΪφ θα μπορούσε να είναι λιγότερο καραγκιόζης, αλλά σε μερικές σκηνές είναι πραγματικά αστείος. Για την Ντιάνα είναι η πρώτη της ταινία, οπότε δεν σχολιάζω.

Επίσης, στα συν της ταινίας είναι η ωραία κινηματογράφηση, όπως ταιριάζει σε μια μπολλυγουντιανή υπερπαραγωγή, με έντονα, καθαρά χρώματα που δίνει ανάλαφρο τόνο. Την έχει αναλάβει ο Anil Mehta, που έχει βραβευτεί για την κινηματογράφηση του "Hum Dil De Chuke Sanam" και έχει κάνει και άλλες πολύ γνωστές δουλειές όπως το "Lagaan", με πιο πρόσφατο το "Jab Tak Hai Jaan". Ακόμα, πρέπει να σημειώσω ότι θέλω ΟΛΑ τα ρούχα της ταινίας! Και να κάνω φίλη μου τη στυλίστρια της ταινίας! 

Στα μείον της ταινίας είναι σίγουρα η εμπορικότητά της. Θα ήταν μια υπέροχη ίντυ ταινία νομίζω, αν δεν υποχρεωνόταν από το μποξ-όφις να παρουσιάσει κάποια πράματα με ορισμένο τρόπο ώστε να μην παραείναι βαριά για το ευρύ κοινό. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να δώσει λίγο πιο πολύ χρόνο στο δέσιμο της Βερόνικα με την μαμά Τζίτζι και την Μίρα, αλλά ο σκηνοθέτης προτίμησε μια εκδρομή στο Κέιπ Τάουν... Γενικά, δεν υπάρχει ισοροπία σε αυτά που θέλει να πει η ταινία και σε αυτά που τελικά δείχνει και υπάρχουν πολλές τρύπες στο σενάριο, ειδικά στο πρώτο μισό. Αλλά στην τελική, ποιος θα ήθελε να δει μια ψυχαναλυτική ταινία με την υπέροχη Ντιπίκα σαν ένα στερημένο συναισθηματικά παιδί από οικογένεια και μια πραγματική φίλη; Μάλλον μόνο εγώ... οπότε οι συντελεστές προτίμησαν τον εύκολο και πιο πιασάρικο δρόμο της  στερημένης Ντιπίκα από έναν πραγματικό γάμο, που είναι και πιο ευκολοχώνευτο από το ανδρικό κοινό. Και καλά έκαναν απ' ότι φαίνεται αφού η ταινία ήταν εμπορική επιτυχία.

Τέλος, το σάουντρακ, ήταν νομίζω από τα καλύτερα που άκουσα αυτή τη χρονιά. Συνθέτης, ο πολύς Pritam, που έχει γράψει τα τραγούδια για τα προσωπικά αγαπημένα μου "Dhoom 2" και "Dil Bole Hadippa!".

Εντζόυ! Το αγαπημένο μου της ταινίας!