Gangs of Wasseypur I

Ξεκίνησα να γράφω για αυτή την ταινία αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι θα κατέληγα με κανένα τρισέλιδο κείμενο, για αυτό αναφέρω γρήγορα-γρήγορα ότι μου έκανε εντύπωση για να μη πολυλογώ...

Σε σκηνοθεσία του Anurag Kashyap, και (υπέροχη) κινηματογράφηση του Rajeev Ravi, η ταινία γυρίστηκε με πολύ μικρό προϋπολογισμό και σχεδόν άγνωστο καστ, παρ'όλα αυτά κατάφερε να προβληθεί μέχρι και στο φεστιβάλ των Καννών. Με μια ιστορία που θυμίζει άλλες κλασσικές σάγκα οικογενειών γκάγκστερ του δυτικού κινηματογράφου, όπως "Ο Νονός", δίνει την δική της παραλλαγή, με πρωταγωνιστές τους φτωχοδιάβολους του ινδικού υπόκοσμου, και τις απελπισμένες τους προσπάθειες πρώτα να επιβιώσουν και έπειτα να ανέβουν την σκάλα της κοινωνικής καταξίωσης.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω σε ταινία το θέμα του πολυσυζυγικού γάμου των μουσουλμάνων στην Ινδία, και μου άρεσε η ρεαλιστική αυτή "πινελιά". Ο τρόπος που μας παρουσιάζει τις δύο γυναίκες του πρωταγωνιστή, τους ισχυρούς χαρακτήρες τους, τις σχέσεις τους με το άλλο τους μισό αλλά και μεταξύ τους, είναι εντελώς γήινος και πιστευτός. Καμιά από τις δύο δεν είναι υπομονετική Πηνελόπη, σε καμιά δεν αρέσει ο ρόλος που τις βάζει η μοίρα να παίξουν, και μερικές σκηνές πραγματικά ξεχειλίζουν το μίσος και την απελπισία που κάθε άνθρωπος θα ένιωθε αν έμπλεκε σε μια τέτοια κατάσταση.

Η ταινία όμως έχει και χιούμορ, και το πιο πολύ γέλιο για μένα το έβγαλε η ενναλακτική ματιά στον κινηματογραφικό λαβ-στόρι. Όλοι ερωτεύονται, και μάλιστα βαθιά και παθιασμένα, αλλά τα τριαντάφυλλα και τα τοπία στην Ελβετία δεν έχουν θέση εδώ... Το μπολλυγουντιανό ρομάντζο αποδομείται, για να ανασυντεθεί, από τα ίδια συστατικά μέρη, σε κάτι άλλο, ολίγον τι τραγελαφικό. Η σεκάνς όπου ο  Nawaz Siddiqui συναντά για πρώτη φορά την αγαπημένη του, είναι διαμάντι!

Θεός... τον λατρεύω, παίζει πάντα τέλεια...

Αυτό που σε παρασύρει όμως μέσα στο σύμπαν της ταινίας είναι η ατμόσφαιρά της, αυτή η αίσθηση της "ινδικότητας" που γίνεται απόλυτα πιστευτή έτσι όπως παρουσιάζεται: το χωριό με τις καλύβες, η μόλυνση του Μπενάρες, τα φαγητά, τα ρούχα, όλα δημιουργούν ένα πανόραμα της επαρχιακής Ινδίας. Κάτι παρόμοιο με αυτό που προσπάθησε να δημιουργήσει και το Delhi-6, αλλά εδώ, λειτουργούν όλα με έναν πιο πειστικό τρόπο, σαν μέρος του σχεδίου του σκηνοθέτη, και όχι σαν τουριστική ατραξιόν του φιλμ. Σε αυτό βασικό ρόλο παίζει η κινηματογράφηση: κάθε πλάνο είναι στήμενο τόσο καλά, που η σύνθεση δίνει μια αίσθηση κλασσικού.

Τα τραγούδια είναι επίσης καταπληκτικά!

Delhi-6

Η φωτογραφία και οι συμβολισμοί πάντως άξιζαν 

Οι προθέσεις μιας ταινίας για αυτά που θέλει να πει και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα στην οθόνη, πάντα με μπερδεύουν όταν είναι να αποφασίσω αν μου άρεσε τελικα η ταινία ή όχι. Μου συνέβη με το Κοκταίηλ (2012) αλλά το Delhi-6 (2009) ήταν μια πραγματική δοκιμασία... Σε σκηνοθεσία του RakeyshOmprakash Mehra, που μας έδωσε και το Rang de Basanti, πολύχρωμη μουσική του A. R. Rahman, ηθοποιούς που πιάνουν όλο το ιστορικό φάσμα του Μπολλυγουντ, από ζωντανούς θρύλους όπως η Waheeda Rehman, και αστέρες του σήμερα (Abhishek Bachchan και η πρωτοεμφανιζόμενη εδώ Sonam Kapoor), το Delhi-6 είναι σίγουρα μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες.

Η εικόνα παρουσιάζει γλαφυρά τα όνειρα της νεαρής Σόναμ για καριέρα στη Βομβάη! 

Το στόρι ακολουθεί τον γεννημένο στην Αμερική Ρόσαν, στο ταξίδι του στην Ινδία, και στο Δελχί, μαζί με τη γιαγιά του, που είναι ετοιμοθάνατη και θέλει να πεθάνει στον τόπο της. Εκεί θα ανακαλύψει τις ινδικές ρίζες του αλλά μαζί με αυτές και την πόλη και τους ανθρώπους της. Το Delhi-6 είναι πάνω από όλα ένα κινηματογραφικό κολλάζ που αφορά μια πόλη: ένα κολλάζ των χαρακτήρων που τυπικά θα συναντήσεις, ένα κολλάζ των καταστάσεων και των γεγονότων της ζωής της πόλης και των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι: ο διεφθαρμένος μπάτσος, η παρίας που δεν την αγγίζει κανείς (στα φανερά...), η μικροαστική οικογένεια, ο χαζός, ο μουσουλμάνος δίπλα στον ινδουιστή. Και παράλληλα οι καταστάσεις που τους φέρνουν χαρά ή λύπη, σύγκρουση και συμφιλίωση: οι μπλοκαρισμένοι από γελάδες δρόμοι, ένας ανεπιθύμητος γάμος, ένας έρωτας και κυρίως, η κοινοτική βία (μεταφράζω από το communal violence). 

Οι γυναίκες του Δελχί, σε όλες της φάσης της ζωής, σαν πίνακας του Καραβάτζιο... 

Η ταινία σε κερδίζει όπως είπα, στις προθέσεις της. Ένα αραβούργημα, αισθητικά πολύ όμορφο, ανθρώπων, κτιρίων, μουσικής, που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδέσει τα μέρη του στο φόντο των βίαιων αναταραχών μεταξύ μουσουλμάνων και ινδουιστών, της ανοιχτής πληγής των καστών, και της περιορισμένης ελευθερίας των γυναικών, και να δώσει ταυτόχρονα μια ελπίδα, μια λύση σε όλη αυτή την αντίθεση. Δυστυχώς δεν τον βοηθά το σενάριο, που λες και το έχει μπλοκάρει γελάδα στο πρώτο μισό, και η αφελής και κάπως ρηχή, για τα γούστα μου, τελική λύση του δράματος.


Τα τραγούδια όμως είναι τέλεια! :D