Οι προθέσεις μιας ταινίας για αυτά που θέλει να πει και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα στην οθόνη, πάντα με μπερδεύουν όταν είναι να αποφασίσω αν μου άρεσε τελικα η ταινία ή όχι. Μου συνέβη με το Κοκταίηλ (2012) αλλά το Delhi-6 (2009) ήταν μια πραγματική δοκιμασία... Σε σκηνοθεσία του RakeyshOmprakash Mehra, που μας έδωσε και το Rang de Basanti, πολύχρωμη μουσική του A. R. Rahman, ηθοποιούς που πιάνουν όλο το ιστορικό φάσμα του Μπολλυγουντ, από ζωντανούς θρύλους όπως η Waheeda Rehman, και αστέρες του σήμερα (Abhishek Bachchan και η πρωτοεμφανιζόμενη εδώ Sonam Kapoor), το Delhi-6 είναι σίγουρα μια ταινία με μεγάλες προσδοκίες.
Η εικόνα παρουσιάζει γλαφυρά τα όνειρα της νεαρής Σόναμ για καριέρα στη Βομβάη!
Το στόρι ακολουθεί τον γεννημένο στην Αμερική Ρόσαν, στο ταξίδι του στην Ινδία, και στο Δελχί, μαζί με τη γιαγιά του, που είναι ετοιμοθάνατη και θέλει να πεθάνει στον τόπο της. Εκεί θα ανακαλύψει τις ινδικές ρίζες του αλλά μαζί με αυτές και την πόλη και τους ανθρώπους της. Το Delhi-6 είναι πάνω από όλα ένα κινηματογραφικό κολλάζ που αφορά μια πόλη: ένα κολλάζ των χαρακτήρων που τυπικά θα συναντήσεις, ένα κολλάζ των καταστάσεων και των γεγονότων της ζωής της πόλης και των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι: ο διεφθαρμένος μπάτσος, η παρίας που δεν την αγγίζει κανείς (στα φανερά...), η μικροαστική οικογένεια, ο χαζός, ο μουσουλμάνος δίπλα στον ινδουιστή. Και παράλληλα οι καταστάσεις που τους φέρνουν χαρά ή λύπη, σύγκρουση και συμφιλίωση: οι μπλοκαρισμένοι από γελάδες δρόμοι, ένας ανεπιθύμητος γάμος, ένας έρωτας και κυρίως, η κοινοτική βία (μεταφράζω από το communal violence).
Οι γυναίκες του Δελχί, σε όλες της φάσης της ζωής, σαν πίνακας του Καραβάτζιο...
Η ταινία σε κερδίζει όπως είπα, στις προθέσεις της. Ένα αραβούργημα, αισθητικά πολύ όμορφο, ανθρώπων, κτιρίων, μουσικής, που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδέσει τα μέρη του στο φόντο των βίαιων αναταραχών μεταξύ μουσουλμάνων και ινδουιστών, της ανοιχτής πληγής των καστών, και της περιορισμένης ελευθερίας των γυναικών, και να δώσει ταυτόχρονα μια ελπίδα, μια λύση σε όλη αυτή την αντίθεση. Δυστυχώς δεν τον βοηθά το σενάριο, που λες και το έχει μπλοκάρει γελάδα στο πρώτο μισό, και η αφελής και κάπως ρηχή, για τα γούστα μου, τελική λύση του δράματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου